Ondankbare snotaapjes

Ja, je leest het goed! Ondankbare snotaapjes is de titel van deze blog. Deze blog borrelde al even rond in mijn gedachten omdat dit thema de laatste tijd vaak naar voren komt. Het is December, de maand van de surprises, cadeaus en verrassingen. Vorige week hoorde ik een moeder tegen haar kind zeggen dat hij dankbaar moet zijn voor wat hij krijgt en de kinderen in Afrika niks hebben. 

Het herinnerde mij aan een tijd van heel lang geleden dat ik dit ook wel eens zij, jong en onwetend, dat zal ik niet ontkennen. Maar in de loop der jaren, vooral toen ik moeder werd, werd ik mij meer bewust van de dingen die ik zij en de lading die ik daaraan verbond. 

Vandaag is het 5 December, pakjes avond. Een avond met allemaal stralende kindjes, blijde gezichtjes en hartjes vol verwachting. En die hartjes vol verwachting is de onderliggende boodschap van deze blog. Vanaf September liggen de winkels vol met snoepgoed en cadeaus die de kleine hartjes prikkelen. In de brievenbus verschijnen de eerste reclame folders, speelgoed cadeauboeken en verlanglijstjes die zelfs uit te vouwen zijn tot de lengte van het kind zelf. 

En daar begint de verwachting... de spanningsboog die elke dag een beetje meer opspant door reclames op tv, het Sinterklaas journaal, familie en klasgenootjes die met steeds meer cadeau ideeën komen. De verwachting wordt groter en het verlanglijstje steeds langer. 

Maar wat nou als de verwachting niet wordt waargemaakt? Als je niet krijgt wat je zo graag wou? Omdat je door de bomen van de cadeaus het bos van de liefde niet meer ziet.

Moet je dankbaar zijn voor wat je krijgt wat je eigenlijk niet wou? En wat heeft Afrika daarmee te maken? Voor kinderen is dit een heel ongrijpbaar begrip, zij kunnen dit niet overzien en leven in het hier en het nu. Wij mogen hun niet verantwoordelijk stellen voor de honger in delen van Afrika en buiten dat zijn er ook genoeg kinderen dichter bij huis die te maken hebben met armoede waarvan we geen weet hebben.

Kinderen zijn nou eenmaal egocentrische wezens die als individu op de wereld zijn gekomen. En tot een bepaalde leeftijd bestaat hun wereld uit een hele kleine kring waarvan ze zelf het hoofdonderwerp zijn. Al lijkt deze fase in de pubertijd weer opnieuw de kop op te steken;)

Anyway, even terug naar het hoofdonderwerp van deze blog...

Mogen kinderen niet teleurgesteld zijn? Zijn ze dan ondankbaar?

Ik zou zeggen, nee ze zijn niet ondankbaar. Ze hebben het magische vermogen om de verbeelding tot leven te brengen en daarmee een verwachting in hun hoofd te scheppen die in hun dromen al tot leven is gekomen.

Ze hebben alleen nog niet het vermogen om realistisch na te denken en verwachtingen bij te stellen. En eerlijk gezegd hebben we ze zelf zo gecreëerd door van jongs af aan mandjes te laten vullen bij de speelgoedwinkel zodat ze precies krijgen wat ze willen hebben.

Wij hebben ervoor gekozen dit nooit te doen en ik moet zeggen dat onze kinderen de lat minder hoog leggen ten aanzien van kinderen in onze omgeving. Dit wil niet zeggen dat ze nooit teleurgesteld zijn, natuurlijk zijn ze dat wel eens maar dat hoort bij het leven. Teleurstellingen maken je weerbaar en zorgen ervoor dat je flexibel kan meebewegen door het leven, in het hier en het nu.

Probeer als ouders de teleurstelling niet te vergroten door schaamte te tonen maar blijf neutraal in je reactie. Alles mag er zijn, van blijdschap tot teleurstelling. Kinderen voelen feilloos aan welke gedachten er door het hoofd van hun ouders spelen en wanneer jij als ouder blijft hameren op die dankbaarheid, zullen kinderen er steeds meer moeite mee krijgen dat ze tevreden mogen zijn, dit voelt voor hun onwennig en op een gegeven moment zelfs onveilig. Daarentegen zullen ze hun juist veilig gaan voelen bij het uiten van teleurstellingen, niet omdat ze ondankbaar zijn maar omdat ze wellicht zo zijn gecreëerd en/of geconditioneerd. 

Het heerlijke avondje is gekomen, het avondje van acceptatie, weerbare kinderen en heel veel liefde om te delen, daar kan geen cadeau tegen op.

Liefs Idske