Maart roert zijn staart

Maart roert zijn staart... en kinderen doen dit ook. Het spreekwoordelijke gezegde is van toepassing op kinderen. Wat je met dit gezegde wil zeggen is dat het weer nog alle kanten op kan gaan. Kinderen kunnen ook alle kanten op gaan én er is geen kind gelijk. Elk kind gelijk behandelen is wat mij betreft dan ook een afgeschreven regel. Uit eigen ervaring weet ik dat niet elke methode hetzelfde werkt voor een kind. Of anders gezegd; uit het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. En zo is mijn ervaring met mijn eigen kinderen, de kinderen waarmee ik werk en professionals waarmee ik spreek.

Onze oudste zoon van bijna 14 jaar, die herinnert mij er regelmatig aan hoe ik de opvoeding anders aanpak met onze jongste dochter van 4, in vergelijking met hem op 4 jarige leeftijd. Ze lijken in gedrag ontzettend veel op elkaar, temperamentvol, koppig en tegelijkertijd ontzettend sociaal en zachtaardig. Onze middelste dochter van 10 jaar is een spring in het veld, blij ei, buigzaam en optimistisch. Zo zijn het verschillende karakters met verschillende handleidingen. Een kastje van de Ikea is makkelijker in elkaar te zetten zonder gebruiksaanwijzing dan een kind op te voeden met goedbedoelde adviezen van het welbekende Consultatiebureau. Waar ik overigens ook nog een hele blog over kan schrijven, dat geheel terzijde;)

Onze zoon zat zo af en toe wel eens op de trap als hij een enorme boze bui had. Op dat moment, 10 jaar geleden, handelde ik uit onwetendheid én probeerde uit wat ik wel eens zag op de televisie.

Zo'n programma waarin ze gezinnen volgden die met de handen in het haar zaten omtrent het gedrag van hun zoon of dochter. Professionals zoals pedagogen en psychologen keken achter de schermen mee op de camerabeelden van het gezin. De welbekende ''naughty chair'' van Nanny Jo Frost was een begrip in het land der opvoeders. In Nederland werd dat het ''nadenk krukje'' of de trap genoemd. Wij hadden de trap, maar ik had wel genoeg inlevingsvermogen dat ik het woord stout niet in mijn mond nam en ik mijn zoon kon uitleggen dat ík degene was die de boze bui even niet kon handelen. Dus schuldig voel ik mij niet en toch doe ik het nu anders omdat ik weet dat er ook liefdevollere manieren zijn om kinderen weer tot bezinning te krijgen, voor zover dat mogelijk is;)

Terug naar het onderwerp van deze blog... Kinderen leren van uit ervaring en ook al kan de zon in maart veel schijnen, dat wil niet zeggen dat het buiten 30 graden is. Er wordt rond deze periode dan ook veel gevraagd of de jas uit mag of de korte broek aan kan. Ik laat mijn kinderen ervaren en voelen. Ga maar eens naar buiten zonder jas en voel maar of het warm genoeg is. Dat je ziek wordt als je zonder jas naar buiten gaat is voor kinderen onverklaarbaar en te plastisch. Buiten dát kun je erover discussiëren of je werkelijk ziek wordt als je zonder jas naar buiten gaat en welke factoren hiervoor een rol spelen. Leg dat kinderen maar eens uit! Daarbij komt ook angst kijken want ziek worden is een levensbehoefte als het gaat om het opbouwen van jouw immuunsysteem die het af en toe nodig heeft om afvalstoffen op te ruimen en nieuwe bouwstoffen op te bouwen. Dus laten we die angst achterwege houden!

Kinderen kunnen net als het weer, wisselvallig zijn en het is aan ons de taak om buigzaam te zijn maar niet te breken. Want óók die grens is voor elke volwassenen anders. Opvoeden is een prachtig mooi levend-bordspel van sprongen maken en stappen terug doen, tot dat je op je eindbestemming bent en dan mag je gerust weer terug naar start om opnieuw de pionnen te verdelen! En zo wordt opvoeden een feestje, wisselvallig en spelenderwijs, wijzer worden!

Heb jij een opvoedkundige vraag of zou je eens willen sparren over dit onderwerp? Laat het mij weten, ik sta open voor gesprek.

Liefs Idske