Rapport of apport

Is het rapport of apport? Rapporteren of apporteren? Of bedoelen we eigenlijk hetzelfde...

Het is weer de tijd van de rapporten, de druk is hoog en kinderen gaan weer op hun tenen lopen. Soms zie je dit zelfs letterlijk, nagelbijtende kinderen die op hun teentjes door de school heen dwarrelen. De bekende 10 minuten gesprekken worden aangekondigd en ouders voeren de druk op. Wel goed je best doen he, anders krijg je een slecht rapport. En sommige ouders doen er een schepje bovenop door weken voorafgaand aan het rapport alvast een cadeautje aan te kondigen als ze met een goed rapport thuis komen.

Maar wat staat er nou eigenlijk in een rapport en welke betekenis geeft dit aan jouw bestaan? In een rapport staat wat je hebt gedaan, niet wat je kunt! En zoals ik eerder in een blog omschreef, sommige dingen zijn niet meetbaar maar wel ongelofelijk waardevol. Waarom hechten wij zo'n waarde aan meetbare dingen? En wat is de meerwaarde van een rapport? Overigens zijn de uitslagen van een rapport gebaseerd op methodes die niet voor iedereen werken, dus is deze uitslag dan zuiver en relevant? Deze vragen heb ik mijzelf dan ook vaak gesteld. Met 3 kinderen in verschillende leeftijden, heb ik al heel wat rapporten voorbij zien komen maar ook verschillende methodes.

Onze kinderen, en daar bedoel ik mee alle kinderen op de wereld, worden regelmatig onderworpen aan het testen van nieuwe methodes. Als een soort proefkonijnen mogen ze meedoen aan een monopolie spel van methodes waarbij de bank bestaat uit de uitvinder en de overheid. Bakken met geld  wordt er geïnvesteerd aan mapjes, werkboeken, materialen en digitale inlogsystemen waar alles keurig wordt bijgehouden zonder dat wij ouders er weet van hebben. De zin, ''we hebben weer een nieuwe methode'', kan ik zo langzamerhand wel dromen. En als ik kritische vragen stel, krijg ik meestal als antwoord; dat past niet bij onze methode of binnen ons beleid...

Afgelopen week had ook ik het welbefaamde 10 minuten gesprek en omdat sommige ouders er als de kippen bij zijn binnen het digitale opgave systeem van de oudergesprekken, was ik natuurlijk alweer te laat om de gesprekken aan te laten sluiten. Dus deze moeder kon 3 avonden achter elkaar voor 10 mintuten naar school. En 10 minuten is ook echt 10 minuten, bij sommigen staat er zelfs een wekker of klok op het tafeltje tussen de juf en de ouder. Overigens houd ik het ook niet langer dan 10 minuten vol op het veel te kleine stoeltje waar normaal gesproken de kleuters op zitten, met het zweet op de rug want de jas blijft aan in het met vloer verwarmde lokaal. 

Echt tijd voor inhoud is er niet dus we houden het bij de standaard praatjes van de curve die net boven of onder de lijn uitkomt. Vanzelfsprekend hoort het erbij en ik weet ook dat er ouders zien die heel veel waarde hechten aan de befaamde leerlijn op de curve van de de lesstof die díe periode de revue heeft gepasseerd. Maar laten we vooral kijken naar de kinderen, hoe ze zich voelen in de klas en gelukkig nam de juf van mijn oudste dochter daar deze keer de tijd voor. Volgens de taal methode die op deze school gebruikt wordt is frontaal leren de beste optie om de methode goed toe te kunnen passen. Dat betekend dat de kinderen 2 aan 2 zitten. Toch merk ik aan onze dochter dat ze dit niet fijn vindt, én het is na de vakantie elke keer weer afwachten naast wie ze zit. Dit brengt zelfs in de vakantie spanning met zich mee. Je hebt 50% kans dat je naast iemand zit waar je het fijn mee hebt maar ook 50% kans dat je naast iemand zit die je liever niet in je ''space'' hebt, of laten we het je aura noemen. Ik vind het persoonlijk het fijnst dat kinderen in een U-vorm zitten waarbij ze allemaal met elkaar in verbinding zijn, je de ruimte van de klas optimaal benut (er blijft zelfs heel wat ruimte over) en de kans dat je naast iemand zit waar je je goed bij voelt is groter. Hierbij kun je elkaar allemaal in de ogen kijken, onze poorten naar de ziel, die ervoor zorgen dat we in contact blijven. De 2 aan 2 methode zorgt er letterlijk voor dat we elkaar de rug toekeren en er afstand wordt gecreëerd. Dan vraag ik mij toch af wat nou beter voor de methode zal werken... Frontaal leren 2 aan 2 waarbij je je niet gelukkig voelt? Of in verbinding met elkaar in de U-vorm waarbij je af en toe je nek moet draaien om het digibord of de juf/meester te kunnen zien?

Liefs Idske