''Ik kan niet naar huis, mijn vader is pas half vijf thuis''. Een zin die mij tot het diepst van mijn vezels raakt... en dit is waarom.
We kennen allemaal het fenomeen ''sleutelkinderen'' nog wel. Het was een veel besproken onderwerp aan de keukentafel, op scholen in de jeugdhulpverlening én zelfs op tv in talkshows. Er werden boeken over geschreven en pedagogen hielden hun betoog over de schade die dit kinderen kan aanbrengen. En toch doen we nu net alsof deze tijd achter ons ligt, alsof het een fenomeen is uit de jaren 90 die niet meer bestaat.
Ergens klopt het natuurlijk wel. We zien steeds minder sleutelkinderen, óf we horen het steeds minder vaak. Maar in mijn ogen is er iets nóg ernstiger aan de hand én ik kan er woedend over worden. Nou ja, woedend... het maakt mij verdrietig en ergens raakt het me in mij eigen kind-deel, daar ben ik mij wel degelijk van bewust. Het fenomeen ''sleutelkind'' heeft plaats gevonden voor een ''mobiele brigade'' van kinderen die massaal met mobiel naar school gaan, ik citeer de basisschool!
En dan zou je denken, Idske waar maak jij je zo boos over? Het is toch juist handig dat kinderen bereikbaar zijn, dat als ze willen spelen of afspreken hun ouder even snel kunnen bellen of het mag. Dat als ze iets willen kopen in de winkel, zonder eerst naar huis te hoeven fietsen, eerst hun ouder even kunnen bellen (want ja, ook deze kinderen hebben geld op zak).
Maar Idske, wat is dan het probleem?
Mijn zorg, want zo kun je het wel noemen, zit hem in de kern van dit verhaal.
Wanneer je als ouder ervoor kiest om je kind met mobiel naar school te laten gaan en af te spreken dat ze mogen bellen als er iets is, leg je jouw eigen verantwoordelijkheid bij die van de mobiel, een statisch object zonder gevoelens én emotionele veiligheid. Want dat is juist waar ik op doel, de emotionele veiligheid. Een kind wil nabijheid van zijn/haar ouder, emoties kunnen reguleren wanneer hij/zij van school komt, een luisterend oor... en bovenal gezien worden!
Onze middelste dochter (op dit moment in groep 8), heeft de laatste jaren met enige regelmaat vriendinnen mee naar huis waarvan de ouders werken en pas vanaf half 5 of 5 uur thuis zijn. Als er echt iets is, dan zijn ze bereikbaar, tot die tijd moeten ze zich zien te vermaken en het geluk hebben dat ze met iemand kunnen spelen, eten en drinken om zo de middag door te komen.
Soms zie ik aan mijn dochter dat ze uitgespeelt is, dat ze tijd voor haarzelf nodig heeft óf even alleen bij mij wilt zijn. Haar geweten speelt dan op, uit loyaliteit zegt ze dat haar vriendinnetje mag blijven spelen en ze past zich aan de situatie aan. In deze situaties neem ik het op voor mijn dochter, want wat ze eigenlijk doet is haarzelf aan de kant zetten, haar eigenwaarde neemt plaats voor sociaal gewenst gedrag, en dat is het laatste wat ik wil. Ons huis is haar veilige omgeving en dat zal het altijd blijven! Dus zal ik het vriendinnetje moeten verzoeken om naar huis te gaan en dat maakt mij verdrietig, want ik weet dat er niemand thuis is én ze in de meeste gevallen zelfs geen sleutel hebben, alleen kunnen bellen mét onze wifi-code;)
Is dit een onderwerp dat jou raakt of zou je hier graag eens over willen sparren?
Plaats gerust een reactie óf neem contact met mij op via de website of Insta: idske_radema
Liefs Idske
Reactie plaatsen
Reacties